সপোন

দুপৰীয়াটো মৰি গৈছে,

লগতে মইও ;

কাৰো সাৰ-সুৰ নাই

আকাশৰ বুকুত গিৰ্জনি মাৰি উৰিছে

এচপৰা ক'লা মেঘৰ ছাঁ,

বৰষুণজাক আকৌ আহিব !

কুঁহিপাতেৰে ভৰা মেহগনিজুপিৰ দুহাত হেঁচুকি

তেওঁ বৈ আহিল,

দুপৰীয়াটোৰ বুকুত এচলু প্ৰাণ ঢালিবলৈ,

মোক জীয়াই তুলিবলৈ

কি যে অনিন্দ্যসুন্দৰ 

তেওঁৰ হাঁহিটো নিৰন্তৰ

যেন এপাহ সদ্যপ্ৰস্ফুটিত গোলাপ ;

মোৰ হৃদয়ৰ কোঁহে-কোঁহে

অবিৰাম ঢপলিয়াই ফুৰিল

তেওঁৰ হাতৰ সেই কোমল গান্ধাৰ ।

তেওঁ আহিছিল ?

নে এয়া মোৰ ভ্ৰম !

সপোন ;

তোক মই কাবৌ কৰিছো

আজিলৈ এৰি নাযাবি মোক

মই মৰিব নোখোজোঁ দুনাই

তেওঁ আহিছিল ?

এটি সুৰৰ পখিলা হৈ ...।

.

.

.

.~ মনোজ