আকাশখনে খেপিয়াই

কি খেপিয়াই ফুৰিছিল আকাশখনে

অস্থিৰতা, কেৱল অস্থিৰতা ?

মুনিচুনিত, সেই পাৰভঙা নৈখনৰ সিপাৰে 

মই দেখিছিলোঁ ----

এডাল জ্বলন্ত শলিতা,

খুপি-খুপি আকাশ বগাইছিল

মাজে-মাজে এক অদ্ভুত কঁপনি

যেন কোনোবা বন্দী গণিকাৰ কান্দোনৰ নাচোন ।

তাৰ পঁজাৰ ওপৰত গজিছিল

ছাইৰঙী এচপৰা মেঘ আৰু

ডেইপুৰি মৰা জোনৰ ঘিপমৰা এন্ধাৰ ;

এন্ধাৰৰ য’ত পোহৰ পৰিছিল ---

পোহৰৰ তাতেই সমাপ্তি

সুদূৰত মই কাণপাতি শুনিছিলোঁ,

নৈঃশব্দত বিলীন এজাক বতাহৰ গুণগুণনি ।

পিৰালিৰ গেন্ধালিয়ে জানো আনিব পাৰে

                   আশাৰ বতৰা ?

তথাপি ‛গন্ধসৰৈ’ৰ বাবে তাৰ অলীক কল্পনা !

আহিব নেকি আকৌ ‛কলহৰ কাণে ঢলা’ এজাক ?

শিয়ঁৰি উঠিল সি ।

গাঁওখনৰ মাজেৰে উৰিছিল, কোনোবা বিধবাৰ

বেঙেনাবুলীয়া তৰাফুল বছা এখন চাদৰ,

আহাৰমহীয়া পথাৰখনত ---

ফুলবোৰ এটি-এটিকৈ সৰিছিল 

জুই নজ্বলা তাৰ ঘৰত তেতিয়া ৰাতি হৈছিল ।।

~ মনোজ